encyclopedieën[bewerken] Delen van een oude editie van de Brockhaus, een Duitstalige encyclopedie De reeds bij de Grieken aanwezige behoefte om de wetenschappelijke kennis te inventariseren ten dienste van de opvoeding van de vrije burger leidde tot het schrijven van repertoria, die als vroegste voorlopers van de encyclopedie kunnen worden aangemerkt. Zo schreef volgens de overlevering Platos leerling Speusippos een dergelijk repertorium, dat niet bewaard is gebleven. Het gezamenlijke werk van Aristoteles had een sterk encyclopedisch karakter, omdat daarin systematisch het geheel van kennis en wetenschap uit die tijd werd bestreken.[2] Pas bij de Romeinen vinden we de eerste werken die als een encyclopedie aangemerkt kunnen worden, bijv. de Naturalis Historia van Plinius de Oudere, uit de 1e eeuw. De Etymologiae van Isidorus van Sevilla is een encyclopedisch werk uit de 7e eeuw dat eeuwenlang groot gezag genoot. Een belangrijk werk was ook de Suda, een encyclopedie uit de 10e eeuw over klassieke en Byzantijnse schrijvers. Dankzij de Suda is veel kennis over de Griekse oudheid bewaard gebleven. Middeleeuwen[bewerken] Uit de 13e eeuw is het Speculum maius van Vincent van Beauvais bekend, een zeer omvangrijk werk van 80 delen. Andere middeleeuwse encyclopedieën zijn onder meer: Hrabanus Maurus – De rerum naturis Brunetto Latini – Li Livres dou Tresor Jacob van Maerlant – Der Naturen Bloeme (circa 1270) Lambert van Sint-Omaars – Liber floridus (1090-circa 1121) Thomas van Cantimpré – De natura rerum (1230-1245) Bartholomaeus Anglicus – De proprietatibus rerum (circa 1250) Latere encyclopedieën[bewerken] De Brit John Harris (ca. 1666–1719) wordt vaak genoemd als de eerste die in 1704 het nu bekende encyclopedieformaat bepaalde met zijn Lexicon technicum. Zijn landgenoot Ephraim Chambers publiceerde in 1728 een hierop gebaseerd naslagwerk genaamd Cyclopaedia.