Ότι με πόνεσε πολύ, εγώ το ευχαριστώbr ψέμα και πίκρα στη ζωή, μου μάθαν πως να ζωbr τώρα πολλά πιά δε ζητώ, για μένανε αξίζειbr ότι με κάνει και γελώ και δε με απελπίζειbr br ***br br Ότι με πλήγωσε πολύ, εγώ το συγχωρώbr αν δεν πονούσα στη ζωή, μυαλό θά ΄χα τυφλόbr κι ίσως δεν έβλεπα ποτέ, το τι πρέπει να ζήσωbr κι ίσως δε μάθαινα ποτέ, τι πρέπει ν΄ αγαπήσωbr br ***br br Σαν νά ΄ναι τελευταία κάθε μέρα μου θα ζωbr στ΄ ασήμαντα, στα ψεύτικα δε θα ξαναπνιγώbr τα πρέπει και τα θέλω μου εγώ θα τα ορίζωbr θα ζήσω όπως θέλω γω, λεπτό δε χαραμίζω...