Ali, denizlerle iç içe geçen hayatının yanı sıra genç oğlu Efe'ye adanmış bir balıkçıdır. Bu hayatta tek varisi olan Efe'yi büyütürken hayatını denizle paylaşmaktan çekinmeyen bir babanın yaşadıklarını izliyoruz. Fakat Efe, diğer çocuklardan biraz farklıydı. İletişim problemi olan Efe, gülüp oynayabilen, etrafıyla iletişim kurarak çocukça heveslerle dolup taşabilen bir çocuk değildi. Onun bu farklılığı, oğlunun dünyayı farklı bir lens aracılığıyla gördüğünü anlayan babası Ali'nin hayatını farklı bir doğrultuya yönlendiriyor. Efe, etrafındaki dünyayı çözme konusunda zorluklar yaşarken, onun içinde birikmiş olan enerjiyi, sevinci ve merakı görebiliyorsunuz. Ali'nin, Efe'nin bu durumuyla baş etme yolunu izlerken, bir baba-oğul hikayesinin ötesine geçtiğini anlıyoruz. Bu, bir insanın sevdiği kişiye olan bağlılığının, o kişinin dünyasını anlamaya, onunla aynı dili konuşmaya ve onunla aynı dünyada yaşamaya çabalamanın hikayesi. Efe'nin farklı bir çocuk olduğunu kabullenmek ve onunla birlikte yaşamayı öğrenmek, Ali için hem zorlu bir süreç hem de sevgiyle harmanlanmış bir fedakarlık öyküsü. Ali'nin, balıkçı bir baba olarak, fırtınalı denizlerde gezinirken karşılaştığı zorlukların yanı sıra, aynı zamanda fırtınalı bir hayatta Efe'nin babası olarak da ayakta kalma mücadelesini izlerken kendimizi onun yerine koyabiliyoruz. Ali'nin hikayesi, oğluna olan sevgisi ve onu anlamaya yönelik çabaları aracılığıyla, aynı zamanda bir insanın, farklılıklarına rağmen etrafındakilerle nasıl iletişim kurmaya çalıştığını, sevdiklerinin yanında nasıl durduğunu da gösteriyor. Bu hikaye, sevgi, anlayış ve kabullenme üzerine bir meditasyon gibi de okunabilir. Ve belki de en önemlisi, bu hikaye bir babanın, oğlunun kalbinde yaşamak için kendisini nasıl adadığını anlatıyor.