Yarasaların Sırrı br br Geceydi… br Ahşap balkonda sessizce oturuyordum. br Gökyüzü karanlık, ama yıldızlar pırıl pırıldı. br br Birden fark ettim ki, balkonun ahşap kenarlarında minik yarasalar vardı. br Hepsi oraya yuva yapmış, sanki sessizce beni izliyorlardı. br br Yavaşça ayağa kalktım. br Küçücük yavrular, annelerinin kanatları arasında uyuyordu. br O an çok etkilendim; çünkü yarasalar, karanlığın içinde bile sevgiyle birbirlerine sarılmışlardı. br br Ama gece ilerledikçe hava değişti. br Rüzgâr birden şiddetli esmeye başladı. br Ağaçlar eğildi, balkon gıcırdadı. br Ve o an, bir şey oldu… br Kuvvetli bir rüzgârla bütün yavrular balkona savruldu. br br Korkuyla yerimden fırladım. br Minik bedenleri görünce kalbim sıkıştı. br Üzüntüyle gözlerim doldu. br Sabah olunca onları temizlemek istedim, br Ama balkonu açtığımda bir de ne göreyim… br Hiçbir yavru kalmamıştı! br br Yarasalar, gece boyunca yavrularını tek tek toplamışlardı. br Hiçbirini geride bırakmamışlardı. br Meğer onlar yavrularını asla bırakmaz, br Ne olursa olsun taşır, korurmuş. br br Ve o günden sonra, br bir daha o balkona hiç yuva yapmadılar. br Çünkü yarasalar bir kez tehlike hissettikleri yere geri dönmezmiş. br Onlar için güvenli alan, sevgiyi koruyabildikleri yermiş. br br O günden sonra her gece balkona çıktığımda, br Gökyüzünde sessizce süzülen gölgeler gördüm. br Ay ışığında uçuşan o minik kanatlar, br Sanki bana bir şey söylüyordu: br br “Karanlıktan korkma… br Çünkü biz karanlıkta bile yolumuzu buluruz.” br br Yarasalar, gecenin görünmeyen kahramanlarıydı. br Onlar çiçeklerin tozlaşmasına yardım eder, br Zararlı böcekleri yakalar, br ve her biri doğanın dengesini korurdu. br br Artık balkona her çıktığımda, br Onların sesini duymasam da varlıklarını hissediyordum. br Karanlık gökyüzüne bakıp gülümsedim: br br “Ne güzel bir dünya, br Her canlı kendi görevini sevgiyle yapıyor.”. br br yazan (8.7.