Dziwne było nasze życie -- wiedzcie o tym. br Ale Cygan nie zamieniłby się z chłopem. br Tyle lat w czarnym lesie br przeżyli Cyganie przecie, br drogami, drożynami jeździli po świecie, br Kare konie, siwe konie kopytami br na kamieniach naszym pieśniom wtórowały. br Dzieci nasze bose ślady zostawiały. br I choć biedy nam dojadły, br to szczęśliwiśmy bywali, br jak te ptaki pośród liści, br pod zielonym słońcem maja. br Och, to dawne życie nasze, wędrowanie! br Jedzie tabor, wozów wiele, w nich Cyganie! br A u wozów skrzypią koła, br psy szczekają, rżenie koni słychać w lesie, br las to wszystko z wiatrem niesie. br Ludzie domy zamykają, br z daleka nas odpędzają. br Dzieci nasze proszą chleba... br Gdzie indziej nam jechać trzeba. br Pojedziemy dalej do wsi, br tam będziemy chleba prosić. br br Ni na lewo, ni na prawo br małej dróżki nie ma nawet. br Gdzież pojedzie biedny Cygan, br co go obcy człowiek ściga?... br Tak żył kiedyś Cygan ubogi. br Przeklęte są tamte drogi! br Nie wrócę już na te drogi. br Ja, która kocham las i pieśni leśne, br i wszystko, co żyje i rośnie.